CEZARY – jest to imię pochodzenia łacińskiego,
a oznacza – urodzony w wyniku cesarskiego cięcia.
Osoba o tym imieniu jest typowym mężczyzną, o trwałych
i dobrych cechach charakteru. Jest pracowity, lubi pogłębiać
wiedzę, ciągle doskonali swój warsztat zawodowy. Osiąga
szybko sukcesy, dorabia się, zakłada rodzinę. Cezary
jest stały w miłoci, nie uznaje małżeństwa
partnerskiego, jest pod tym względem konserwatystą. W
podobnym duchu wychowuje swoje dzieci. Troszczy się o
ich edukację, cieszy się z ich sukcesów naukowych. Ma
inklinacje do przewodniczenia w rodowisku, w czym
czynnie asystuje mu żona oraz wielu przyjaciół. Na
tym polu może osiągać wybitne rezultaty. A ponieważ
jest nerwowy, impulsywny, swoje plany życiowe krzyżuje
nieprzemylanymi decyzjami.
CYPRIAN
– mimo, iż imię to ma w swoim źródłosłowie
nazwę greckiej wyspy Cypr, jest ono na wskro łacińskie,
a oznacza – człowiek Cypru – cypryjczyk. Mężczyzna
o tym imieniu jest bardzo uczciwym człowiekiem,
konsekwentnym w postępowaniu i dążeniu do celu.
Swoimi umiejętnociami i pracą służy nie tylko
sobie, własnej rodzinie, ale również sąsiadom,
bliskim i znajomym. Nie jest zazdrosny, jest uczynny,
szczery, solidny w wykonywaniu zawodu. Do znajomoci i
stosunków towarzyskich przywiązuje dużą wagę, toteż
wydaje przyjęcia i składa wizyty. W małżeństwie
jest dobrym współmałżonkiem, zgodnym partnerem,
dobrym ojcem. Nieustępliwie walczy z obłudą, kłamstwem,
lekceważeniem starszych, lenistwem. Nie uznaje
anarchii, ceni demokrację.
CZESŁAW
– imię słowiańskie. Osoba o tym imieniu jest mężna,
taktowna i sprawiedliwa. Bacznie obserwująca
ludzi i wydająca o nich sprawiedliwe osądy.
Potrafi szybko podejmować decyzje, co powoduje kłopoty
towarzyskie. Jest przy tym trochę uparty, chce innym
narzucać swoje zdanie. Chciałby kierować ludźmi, ale
jest w tym względzie antytalentem. Lubi spokój, zgodę
ale tylko taką, która płynie z jego przekonań o słusznoci
postępowania. Popada nieraz w konflikty, jest bowiem
nawet nietolerancyjny. Chciałby wolnoci działania i
myli, ale tylko w stosunku do siebie – Innym a
zwłaszcza podwładnym absolutnie nie daje tego
przywileju. Po chwilowych sukcesach samokształceniowych
i osiągnięciu pewnego poziomu wiedzy, przestaje
pracować nad sobą i staje się półinteligentem.
Zarozumiałoć trzyma go w pewnoci, że to co robi
jest dobre. Grzeszy pychą i zarozumialstwem.
