Tego nikt się nie spodziewał, a zwłaszcza ona. A to miał być taki piękny Sylwester... Postanowili całą paczką, że pojadą w góry, że właœnie tam uczczą nadchodzący rok a do tego miał tam być też Marcin. Miała nadzieję, że skoro będą jedynymi osobami, które jadą bez osoby towarzyszącej, to cały czas będą razem. Zresztą on też tak myœlał (powiedziała jej o tym koleżanka). A tu jak na ironię losu, tuż po Bożym Narodzeniu, złamała nogę. I to na dodatek w tak paskudny sposób, że nawet ferie zimowe spędzi w gipsie, a miała załatwiony wyjazd. Też z Marcinem. Prawie cała klasa pojedzie w Alpy, a ona zostanie w domu. Nic dziwnego, że nie miała humoru. A kiedy dowiedziała się, że Marcin œwietnie się bawił i poderwała jakąœ panienkę i do tego z ich miejscowoœci, która także spędzała Sylwestra w Tatrach... Świat zawalił jej się prosto na głowę. Koleżanki pocieszały ją, próbowały jakoœ poprawić grobową minę, ale nic nie pomagało. Powoli zbliżał się termin wyjazdu w Alpy. Nic nie mogło jej teraz podreperować nastroju, w końcu zbierała na te ferie pieniądze przez cały rok. To ostatnia wycieczka klasowa. Potem matura, studia, każdy pójdzie w inną stronę. A ona w gipsie.
Kiedy jej znajomi ze szkoły szaleli za granicą, ona zaczęła rehabilitację. To był dopiero ból. Wtedy pomyœlała, że gorzej już nie będzie. I miała rację. Po tygodniu ćwiczeń, zajął się nią młody rehabilitant. Był nie tylko miły, wesoły i inteligentny, ale na dodatek bardzo przystojny. I miał jeszcze jedną zaletę: był samotny. Piotrek, bo tak miał na imię, zaczął interesować się Dorotą nie tylko jaką jego pacjentką, ale zauważył w niej jeszcze kilka innych cech. Zbliżyli się do siebie, ona opowiedziała mu o pechowym Sylwestrze i zaprzepaszczeniu szansy zdobycia fajnego chłopaka, on wyznał jej historię swojej nieszczęœliwej miłoœci... W takim towarzystwie rehabilitacja przebiegał prawidłowo i bardzo szybko. Dorota nawet nie zorientowała się kiedy zdjęto jej gips, jednak zauważyła, że już nie musi chodzić na gimnastykę. Zaległoœci w szkole i zbliżająca się matura próbna oddaliły ją od zakochanego w niej po uszy Piotrka. On jednak nie odważył się poprosić ją o numer telefonu, w końcu miała przyjœć do niego, do kliniki. Nie przyszła. Miesiąc później, po maturze próbnej, Dorota zorientowała się, że czegoœ jej brakuje. Poszła do kliniki, żeby przeprosić swojego rehabilitanta, ale jego już tam nie było. I znowu była nieszczęœliwa. Znowu miłoœć zabawiła się jej kosztem. Minęło pół roku. Była szczęœliwą studentką Akademii Medycznej. Prawie szczęœliwą, bo nie mogła odnaleźć Piotra. Miała jednak przeczucie, że nie może zrezygnować z tego, co do niego czuła. I miała rację. nalazła go, a może to on ją znalazł? Okazało się, że kiedy ona nie dawała znaku życia, on nie mógł wytrzymać w klinice, bo za wiele rzeczy przypominało tam o niej. Postanowił, że obroni doktorat i tak znalazł się z powrotem na Uczelni. Dorota wreszcie odnalazła swoje szczęœcie i Piotrek nie musiał więcej uciekać od wspomnień. Znowu widzieli się na co dzień, ale tym razem Piotr nie zapomniał wziąć jej numeru telefonu...