Historia wydawałoby się zwyczajna, a jednak tak niecodzienna i niepowtarzalna jak jedna fala na morzu.

Spotkali się w typowym miejscu, w którym poznają się ludzie – w klubie nocnym. On przez kłęby dymu i oœlepiający blask œwiateł wyłowił ją wzrokiem z tłumu tańczących, rozeœmianych kobiet. Ona, uciekając od natłoku napastliwych rąk i gestów poddała się magii muœnięcia jego ręki . Stali tak przez chwilę koło baru wpatrując się sobie trochę nieprzytomnie w oczy. Jedno było pewne - od tej pory już nigdy się nie przeoczą.

Wieczór. Wnikliwa obserwacja, pierwsze nieœmiałe uœmiechy, skrywające sympatię za żartem. Oddzieleni kilkoma metrami, wœród dziesiątek rozbawionych osób, czuli tylko swoją obecnoœć. Ona wiedziała, że musi go oœmielić, on zastanawiał się czy ona zbliży się do niego. Nadszedł ten wyczekiwany moment – pewna uœmiechnięta blondynka podała mu kartkę z jej imieniem i numerem telefonu.

Noc. Dokładnie 5.11. Dzwoni telefon, którego nikt nie odbiera. Pociąg donikąd.

Popołudnie. Hałas, zabawa , alkohol leje się strumieniami. W powodzi dźwięków – melodia telefonu. Ona nawet nie musiała pytać kto mówi.

Kilka godzin później. Rozpalone oczy, pierwsze rozmowy,  taka ekscytacja jaką przeżywa się tylko raz. Pierwsze słowo wypowiedziane niemal szeptem : zostań.

Pierwsza randka. Nerwy, niepewnoœć, dezorientacja. Ona ucieka na chwilę złapać oddech, on gubi się w domysłach. Rozmowa zaczyna toczyć się powoli, co chwilę zerkają w bok, nie œmiejąc zbyt długo zaglądać sobie w oczy. Czego nie chcieli zobaczyć? On otwiera się powoli, choć ma opory, nie wie przecież kim jest ta, która zawładnęła jego myœlami. Ona nerwowo pali papierosa, boi się uszkodzić cienką nić porozumienia, która właœnie powstała.

Popołudnia. Natura, przyroda ,powietrze, wszystko to co pozwala zobaczyć ludziom jacy są naprawdę. Godziny słów, minuty milczenia, szumiące drzewa snują opowieœć o rodzącym się uczuciu.

Nocny taniec. Pierwszy pocałunek. Świat zawirował.

Wieczory. Bliskoœć umysłów i ciał. Intymnoœć, która pozwala lekceważyć całą resztę œwiata.

Ona poznaje definicję spełnienia, on odnajduje prawdziwego siebie.

Świat zazdroœci ludziom szczęœcia, bo jest samotny, więc niechętnie patrzy na łagodne życie tych, którym obce są złe myœli.

Pierwszy upadek - gwałtownie runęły zamki na lodzie, ich gruzy pogrzebały zaufanie.

Razem odgarniali cegłę po cegle, kamień po kamieniu i reanimowali jego ocalałe resztki.

Drugi upadek –  nici oplatające uczucie zostały brutalnie zerwane, ich strzępki przypominały im, że wczeœniej dawały im poczucie bezpieczeństwa. Ich wiara w uczucia, które ich łączą została zachwiana Jednak on użył swojej siły i sprawił że ona znów chciała trwać przy jego boku.

Chwilę wczeœniej. Dumnie trwali przy sobie, mając w zanadrzu jedynie nadzieję na lepsze dni. Wiatr sypał piaskiem, solą i czym się dało w ich oczy, a oni choć czuli zimno, dodawali sobie nawzajem otuchy, tuląc się do siebie jak bezradne, zagubione łzy tulą się do ciepłych policzków.

Dzisiaj. Pokonali samych siebie, przełknęli gorycz porażki, obawę przed samotnoœcią, jednak ich serca poległy. A przecież nigdy nie wiadomo, mówiąc o miłoœci, czy aby właœnie ta – nie była ostatnią.

Bliska przyszłoœć. Zapomnienia szukają w szaleństwie, pracy, nauce, muzyce, alkoholu , ramionach nieodpowiednich ludzi – tych z którymi już kiedyœ byli lub tych, których właœnie poznali. Ale to ciągle nie to – żal i rezygnacja, nadzieja utonęła w niewypowiedzianych słowach, czas nie chce wrócić . Jego dusza szuka wciąż tych samych zielonych oczu, jej serce zaczyna szybko bić za każdym razem gdy pomyœli o nim.

Dalsza przyszłoœć. Względne zadowolenie, czas leczy rany, wspomnienia się zacierają. Stabilizacja i pozorny dosyt życia. Gdzieœ na dnie słychać nieœmiałe, pełne smutku wołanie: przegrana...