"Usta twoje całując"
Usta twoje się snują, usta twe się wodzą,
Jak dwa ptaki różowe, po mnie lekko chodzą,
Jak dwa œwiatła natchnione, oczu dotykają,
Usta twe mnie zabrały, usta twe mnie mają.

Jak wyznania wstydliwe, jak szepty szalone,
Powtarzam w ustach twoje usta niezliczone,
Od uœmiechu w kącikach do smaku języka -
Usta twoje całują i œwiat cały znika. 


"Umiłowanie"
O, jakże do tego przywyknę,
O, jakże z tym się oswoję,
Jak cię ogarnę przeniknę,
Umiłowanie moje.

Jakie ci zerwę liœcie,
Jakim osypię pąkowiem,
Co ci, jedyna, na przyjœcie
Twoje najdroższe opowiem.

Jak ci się oddam cały,
Co z siebie całego powierzę,
W mym szczęœciu, w mym lęku nieœmiały,
Dawno do ciebie należę.

I tylko przywyknąć nie umiem
I tylko jeszcze się boję,
Jak cię ogarnę, zrozumiem,
Umiłowanie moje. 

* * *
Podœciel twe pyszne, œwietne ciało,
Nienapatrzone, niepojęte,
Pod naszą rozkosz oszalałą,
Misterie, cuda, orgie œwięte.

Upij się sobą, mną -- i zamień
Nas w sploty, kurcze, krzyk, płomienie,
Aż w spazmach stoczym się, jak kamień,
Cudowną furią w zatracenie.

Huk kwi i zamęt, w oczach plamy,
Palą się ręce, głowa, nogi!
Gdzieœ ponad œwiatem przelatamy
W dymiących splotach -- ludzkie bogi.

W każdym zakątku ciała, nerwie
Oœlepiająca biel twej skóry!
Nas żaden piorun nie rozerwie,
Orkan, błyskanie, szał wichury!

Tężejem, giniem! Rozkosz -- męka!
Wir! Mnie się dłońmi chwyć obiema!
Przebóg! Wir niesie! Ziemia pęka!
Cud! Tchu brak w piersiach! Śmierć... Nas nie ma. 

"Obłok"
Zasnuwasz mię, zawlekasz, jak obłok wysoki,
Cały œwiatłem objęty i pełen pogody,
Odbijam cię, jak woda odbija obłoki:
Powtarzam w sobie każdy szczegół twej urody.

I zatapiam się w tobie, najdroższy widoku,
Rozprowadzam cię wkoło, roztaczam i mnożę,
l poprzez pamięć czuję cię na każdym kroku.
I poprzez myœli czuję cię o każdej porze.

I nie ma więcej szczęœcia, niż w tym podobłoczu,
Gdy wodzę się za tobą podróżą skrzydlatą:
Wtedy w niewysłowionym spojrzeniu twych oczu
Dojrzewam, promieniuję i œwiecę, jak lato. 

"Miłoœć"
Oto jest ziemia moja, oto niebo moje,
Oto dni, co minęły, i dni, które miną,
Z gwiazdami twoich imion poœród œwiata stoję,
Niosę je, jak me szczęœcie i jak niepokoje, --
Imiona twe pachnące i słodkie, jak wino.

Oto jest wiedza wszystka, która mi wiadoma,
Cała prawda z mądroœci dobyta wszelakiej, --
Powoli ją do góry podnoszę rękoma
Tej ziemi, co zaległa mi œwiat nieruchoma,
Temu niebu, co w jasne rozbłysło się znaki.

Naprzeciw ciebie idę, œwięto zwiastowane,
Które mi płoniesz groźnie w przestrzeni milczącej,
Wszelkie szczęœcie mam w sercu otwarte, jak ranę,
Usta mi ją zadały, usta ukochane,
Otwierając w nim miłoœć, zakon wojujący. 

* * *
Jak płomień, przylgnąć wzdłuż twojego ciała,
Dotknąć się ciepłej, woniejącej skóry,
W ramiona wpleœć się i, jak oszalała
Burza, w pocałunków rzucić się wichury!

Całować szepty, i krzyk twój i œmiechy,
W krew twą się wessać i w œwiętym zachwycie
Upić się tymi grającymi echy,
Które wydziera os wiecznoœci życie!