"W RAMIONACH "
Jak mogłaœ z uczuć mej przyjaźni œmiać się?
Tyœ fraszki innym o mnie powiadała.
Że kocham ciebie, że twym pragnę stać się. 
I w gronie błaznów tyœ ze mnie się œmiała.

I każdy odruch uczuć mej przyjaźni
Tyœ wspominała w ramionach innego.
Każdy wiersz nawet odblask mojej jaźni,
Zdeptałas szydząc z tworu serca mego.

Więc nie miej żalu do mojej osoby
Gdy ponad tobą wnet chmury œciemnieją.
Na miejscach spotkań pozostaną groby
I zmiennych uczuć szkielety zbieleją.

Dziœ jeszcze jeden wypadek poznałem,
Którego lekcja wiekopomną będzie:
Zazdroœć w przyjaźni jest czynem zuchwałym 
I, że wypadki niecnoty są wszędzie.

"EX NIHILO"
Nie chcę być zwierciadłem, ani też rysunkiem
Chcę tworzyć jak Bog, z niczego, od nowa;
Nie chcę być pra-dawnych wieszczów wizerunkiem,
Chcę iœć przez grecki Parnas z podniesioną głową.

Nie wszystkie wieszcze słowa są wypowiedziane,
Na czasy współczesne jeszcze coœ zostało,
Nie wszystko piękno w œwiecie już namalowane,
Muza wciąż obdarza , nie dużo, nie mało. 

Więc piszę jak myœl leci, i jak serce czuje
Spostrzegam, opiewam, daję radoœć innym
Zachęcam i radzę, rzadko krytykuję
I upajam przyjaźnią jakby gronem winnym.

"POEZJA"
Nie zowię się wieszczem, jestem nazbyt skromny
Me wiersze są prywatne jak żony, roskoszne;
Poezja to œwiat rymów, rytmów przeogromny,
Myœli me to dzieci pieszczone, miłosne.

Nie opiewam wojen bohaterskie czyny,
Nie dla mnie historii sny filozoficzne,
Ja opiewam radoœć, piękno, i dziewczyny
Radosne serc oddechy, uczucia przeœliczne.

Ofiaruję radoœć, gdy serce zranione,
Pokazuję przystań, gdy szaleją burze,
Oœwietlam horyzont gdy myœli uœpione,
Zachęcam do wzlotów ku słońcu, ku górze.

Raduję się pięknem w przyrodzie ukrytym,
Wędruję przez Tatry, Beskidy, Pieniny,
Wœród pragnień i głodu chcę być szczęœcie sytym,
I widzieć łzy szczęœcia w oczach mej dziewczyny. 

"OKRĘTY TĘSKNOTY" 
Pociągiem jechałeœ, marzyłam o tobie
Wiedząc, że podążasz szlakiem karkołomnie;
Wieziesz sercu radoœć w upojenia dobie,
I oczy pełne wzruszeń, przecież jedziesz do mnie!

Ach te marzenia, snów słowa—bezgłoœne
Spiętrzone uczuć fale, gwiazdy nieba bliskie
Okręty mej tęsknoty, westchnienia miłosne;
Budzicie mnie całusem, pieœcicie uœciskiem.

Sprawcie sny tęsknoty, że on przyjdzie do mnie
Że będzie napewno, potwierdźcie gwiazd roje 
Zjawi się jak meteor, stanie tuż koło mnie
I w gnieździe mych ramion znajdzie szczęœcie swoje.

"RANEK WIOSNY" 
Czy tyœ cudna, czy piękna, czy ładna, ja powiem
Że tyœ dla mnie tchem życia, pieœnią, pięknem, i zdrowiem 
Czy mną gardzisz, czy kochasz, powiem razem z przyrodą,
Że tyœ rankiem wiosennym, najpiękniejszą przygodą

Lecz poranek wiosenny, choćby w piękno był strojny
Lodowatym podmuchem często stwarza czas wojny
Zmraża ptaki, motyle, ludzkie serca i kwiaty
Sypie gradem lub œniegiem, żąda łez, robi straty

A dopiero w południe jasno œwieci nam słońce
Daje szczęœcie w miłoœci, daje serca gorące

Czarnowłosa dziewczyno wiedz, że kocham cię wielce
Lecz nie wiem czy kocha mnie czułe twe serce

Więc odpowiedz daj znać, spełnię każdy warunek,
Byłem z oczu twych dziennie czerpał życia trunek.

"ODPOWIEDŹ" 
Cóż mam ci wyznać prócz szczerej miłoœci?
Ja wszystko mam, radoœć i szczęœcie posiadam;
Daję ci więc przyjaźń, bez słownych nicoœci,
Nie chcę żadnych ofiar, i ofiar nie składam.

Dajęć to co mam, nie żądam od ciebie zapłaty,
Nie jesteœ dłużnikiem za uczuć darunek;
Ma miłoœć wzbogaca cię, nie robi straty,
Całusem cię uwielbiam, to nie jest rabunek.

Nie kradnę cię dla siebie, i nigdy nikomu
Nie zaprzeczam, że ma przyjaźń jest darem,
Cieszę się gdy jesteœ, nigdy po kryjomu, 
I œpiewam gdy się grzeję oczu twoich żarem.

Więc nie bój się uœmiechów, tych z serca płynących
Nie uciekaj przed ręki dotknięciem-całusem;
To są dzieci myœli, płód wspomnień gorących,
Przyjaźń to jest wolnoœć, nie włada przymusem.

Co tu więcej mówić, jak lęki ukoić?
Jak wesprzeć twoje myœli, rozradować serce?
Dziœ, tylko obsypać miłoœcią, przyjaźnią upoić,
I posłać życia drogę, moich słów kobiercem.

"DAJ MU SERCE"
Tęsknię za tobą, nie wiem gdzie przebywasz
czy nad jeziorem, czy w lesie, na łące
zachwycasz się œwiatem, piękne kwiaty zrywasz, 
oczy w dal wpatrzone i serce gorące? 

Co widzisz dzisiaj w kwiatach pełnych rosy? 
Co cię dziœ wabi, co cię w górę podnosi ?
O czym drzewa szepczą, czy słyszysz ich głosy? 
Czy wiesz za czym serce tęskni , o co prosi?

Czytaj i pamiętaj, oddychaj wolnoœcią,
Zaufaj znów temu kto cię kochał, zbawił
Oddaj mu swe serce z przysięga, z miłoœcią,
On dla ciebie tron swój i wszechœwiat zostawił.

On też za tobą tęskni, czeka bo miłuje
Czeka abyœ całe serce mu oddała
Obdarza cię szczodrze, życiem twym kieruje
Byœ w swym sercu, na ustach zawsze uœmiech miała.

"WYBACZ"
Spoglądam w dal, skłębioną, siną, niepojętą
Jak ten ptak co w serce wsiał rozstania żal
Twą postać widzę jak flagę zatkniętą
Na gmachu marzeń, na grzebieniach fal
Smutne twe spojrzenie
Ptaki pozbawione gniazd
Róży kwiat, oderwane korzenie
Blaski latarń wœród zburzonych miast
Gorzki stukot serca
Pieœń samotnej gitary
Warkocz uczuć, snów czary
I czas bezlitosny szyderca
Te głosy œpiewające w snach
To struny mej pękniętej harfy
To żal co burzy snów mych gmach
To taniec œmierci przeciętej szarfy
Nie mam nic czym mógłbym ból okupić
Nie mam złota, srebra, nic prócz słów
Słowo serca które żre tęsknota
Słowo myœli, czarnoksięskich snów
Słowo, które dumnie w mowie brzmi
im dzisiaj kornie proszę, Wybacz mi.

Wiersze nadesłane przez Lev Tarnopolski

Wyœlij swoją poezję