|
"Do miłoci"
Matko skrzydlatych Miłoci,
Szafarko trosk i radoci,
Wsiądź na swój wóz uzłocony,
Białym łabęciom zwierzony!
Puć się z nieba w snadnym biegu.
A staw się na wilnym brzegu,
Gdzie ku twej cci ołtarz nowy
Stawię swą ręką darnowy.
Nie dam ci krwawej ofiary,
Bo co mają srogie dary
U boginiej dobrotliwej
Czynić i wiatu życzliwej?
Ale dam kadzidło wonne,
Które nam kraje postronne
Posyłają; dam i liczne
Zioła w swych barwach rozliczne.
Masz fijołki, masz leliją.
Masz majeran i szałwiją,
Masz wdzięczny swój kwiat różany,
To biały, a to rumiany.
Tym cię błagam, o królowa
Bogatego Cypru, owa
Abo różne serca zgodzisz,
Abo i mnie wyswobodzisz.
Ale raczej nas oboje
Wzów pod złote jarzmo swoje;
W którym niechaj ci służywa,
Póki ja i ona żywa.
Przyzwól, o matko Miłoci,
Szafarko trosk i radoci!
Tak po wiecie niechaj wszędzie
Twoja władza wieczna będzie!
"Do paniej"
Imię twe, Pani, które rad mianuję,
Najdziesz w mych rymiech często napisane.
A kiedy będzie od ludzi czytane,
Masz przed inszemi, jeli ja co czuję.
Bych cię z drogiego marmuru postawił,
Bych cię dał ulać i z szczerego złota
(czego uroda i twa godna cnota),
Jeszcze bych cię czci trwałej nie nabawił.
I mauzolea i egipskie grody
Ostatniej mierci próżne być nie mogą;
Albo je ogień, albo nagłe wody,
Albo je lata zazdrociwe zmogą:
Sława z dowcipu sama wiecznie stoi,
Ta gwałtu nie zna, ta się lat nie boi.
"Sen"
Uciekałem przez sen w nocy,
Mając skrzydła ku pomocy,
Lecz mię miłoć poimała,
Choć na nogach ołów miała.
Hanno, co to znamionuje?
Podobno mi praktykuje,
Że ja, będąc uwikłany
Tymi i owymi pany,
Wszytkich inszych łatwie zbędę --
Tobie służyć wiecznie będę.
|
|
